Dodentocht 2017

Heenreis

Het is vrijdagmiddag en de ring Antwerpen staat vaster dan anders. Ik kies ervoor om niet in de file te gaan staan maar om een stuk om te rijden via Terneuzen. De reis gaat zonder files maar is aanmerkelijk langer dan gedacht en na ruim twee en een half uur kom ik in Bornem aan. Met de pendelbus reis ik vanaf de parking 2 naar het centrum. Of ik nu vroeg of laat ben is me niet duidelijk. Feit is wel dat ik bij het ophalen van de startkaart niet hoef te wachten. Rond 17.00 kom ik aan bij de startplaats en sluit aan in de rij wachtende voor de tassencontrole. De tassencontrole begint om 18.00. Na de tassencontrole bemachtig ik een plek op zo'n meter of 10 van het hek van de start en klap mijn viskrukje uit. Nu nog 3 uur wachten op de start die om 21.00 is.

De start

Door de straten van Bornem zie ik wat bekenden en passeer Rudy Schoors en Caroline Mestdagh en wordt ingehaald door David Vandercoilden. Er is, in tegenstelling tot vorig jaar waar ik verder achteraan stond bij de start, genoeg ruimte om mijn eigen tempo te vinden en te kiezen. Ik loop de eerste 30km in de buurt van een groepje hardlopers die ook rond de 7.00 de kilometer (8.6km/h) lopen. De lange kasseien strook net na het kasteel kom ik goed door. Na 30km wordt het terrein wat grilliger. Het gladde asfalt veranderd in brokkelige scheven betonplaten. Het tempo begint te dalen en de pijntjes beginnen. Na de post op 37km begint het echte werk en begint het ook nog te miezeren. Nu op naar Merchtem op 54km. Een lang stuk volgt, veelal onverlicht en soms ook nog onverhard. Het gaat lekker al beginnen de pijntjes wat heftiger te worden. Ik volg mijn schaduw daar waar nog enige verlichting is en kan niet negeren dat ik lichtjes scheef loop. Conditioneel gaat het allemaal nog goed en zo kom ik na ongeveer zes en een half uur in Merchtem aan. Een eerste grote sanitaire stop is nodig en ik moet nu ook wat extra gaan eten en zo loop ik een kilometer of twee wat rustiger om te eten.

[01.jpg]

Over de helft

Door de straatverlichting van Merchtem is het scheeflopen zichtbaar en gaat de concentratie op het rechtlopen en niet meer op tempolopen. Een stuk langzamer gaan de kilometers nu voorbij. Het Bruggenhoutbos is pikkedonker en ik loop vrijwel alleen. Ik neem niet de moeite om mijn zaklamp te pakken (had ik beter wel kunnen doen) en ik schuifel door het bos. Het aftellen is begonnen en de focus wordt nu post naar post. Met man en macht probeer ik het scheeflopen tegen te gaan. Tegengaan lukt niet maar het uitstellen van verder scheeflopen lijkt te lukken. Als gaat dat wel ten koste van mijn tempo. Het tempo is inmiddels gedaald van 7.00 naar 8.30 de kilometer. De onverharde stukken gaan iets langzamer dan de verharde stukken.

Dag bril

Het miezeren gaat over naar regen en ik moet mijn poncho aan gaan trekken. Met de harde wind en in het donker blijkt dit lastiger dan gedacht en in de worsteling met het wapperende plastic komt mijn bril van mijn hoofd. Ik merk dit niet op omdat ik ook met mijn bril wazig zie door de regen en donker is donker. Een paar honderd meter verder is wat licht en als ik mijn bril wil rechtzetten merk ik dat ik geen bril op heb. Dus ik weer terug naar de wisselplaats en met hulp van een fietserslicht vind ik mijn bril terug (kapot). Ik ga verder zonder bril. Ik begin te balen van de bril en het feit dat ik niet kan doorlopen vanwege het scheeflopen. Een pijnstiller werk maar neemt het scheeflopen niet weg. En zo loop ik nu niet meer op tijd per kilometer maar van post naar post. De post volgen zich best snel op en zo blijf ik goed eten en drinken. Ik neem wat meer tijd bij de posten en ook een tweede grote sanitaire stop doet zich aan.

Laatste stukje

Vanaf Sint-Armands is het al weer helemaal licht en miezert het een beetje. Niet genoeg voor de poncho. Nog een laatste stukje onverhard en dan het lange fietspad langs de Schelde op. Ik kan nog wat tempo oppakken door met de hand in de zij mezelf als het ware recht te zetten en het beentempo wat te verhogen. Het begint dan weer heftig te miezeren. Het is niet koud en ik besluit mijn poncho niet aan te trekken. Dan het laatste stuk naar Bornem. Rustig wandel ik het vals plat naar Bornem omhoog. De laatste 500 meter komen de proficiat's uit het publiek. Ik besef dat ik het heb gehaald maar het voelt deze keer niet echt bijzonder. Volgend jaar revanche?